Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι. Δεν τον γνώρισα στα ντουζένια του. Όταν σχημάτιζα τον αριθμό του, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90, μειράκιο ακόμα, να μας πει κάτι για τον Άρη, είχε αποσυρθεί από την καθημερινότητα του μπάσκετ, την ειδησεογραφική.
Φρόντιζα, πάντως, να' ναι μεσημέρι. Να είναι ελάχιστοι στον «ΦΙΛΑΘΛΟ». Και πήγαινα πάντα στο πιο απομακρυσμένο τηλέφωνο, στην κάτω αριστερά γωνία, ακριβώς απέναντι από εκεί που μαζευόμασταν οι «μπασκετικοί».
Βιβλίο ήταν ο Πεταλίδης. Έλεγες κάτι κι απαντούσε δέκα άλλα. Θυμάμαι ένα τηλέφωνο που' χε διαρκέσει μια ώρα και κάτι. Κι εγώ είχα μιλήσει ελάχιστα. Κι αυτά που είχε πει μάλλον... αναξιοποίητα δημοσιογραφικά.
Μόνο σ' ένα πράγμα ζωντάνευε η φωνή του Πεταλίδη. Το θυμάμαι κι ανατριχιάζω. Όταν μιλούσε για τον ξανθό. Ιστορίες, ατέλειωτες. Τότε φαινόταν και μια πίκρα. Που έφυγε από τη Θεσσαλονίκη ο ξανθός (δεν θυμάμαι ποτέ να τον αποκάλεσε «Γιάννη», τουλάχιστον όσο μου μιλούσε) και πήγε στον Ολυμπιακό.
Τότε, την εποχή της ακμής του, ο Γιάννης Ιωαννίδης αντιμετωπιζόταν για το μπάσκετ σαν ιερό τοτέμ. Στην ακμή του, την σύγκρουση την επεδίωκε, όπως τα σερνικά λιοντάρια. Αυτή την εικόνα είχα κι εγώ, δεν έκανα και ποτέ ρεπορτάζ Ολυμπιακού για να προσπαθήσω να τον προσεγγίσω περισσότερο.
Τη θυμάμαι, όμως, αυτή την σφυριχτή, αναστενάρικη φωνή του Πεταλίδη. «Ο ξανθός; Δεν θα βρεις πιο καλό άνθρωπο, να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα. Εγώ σου μιλάω τώρα. Δεν υπάρχει πιο αγνή ψυχή απ' αυτόν. Τι; Επειδή βρίζει; Αυτός μπορεί να θέλει να σε πατήσει κάτω κι όταν πέσεις να είναι ο πρώτος που θα σε σηκώσει, θα σε ξεσκονίσει και θα σου πληρώσει το ταξί να πας σπίτι σου».
Τα θυμόμουν αυτά τα λόγια κάθε φορά που έβλεπα τον Ιωαννίδη στην ακμή του. Τότε που αναποδογύριζε τα τραπέζια, που πετούσε τα μπουκάλια, που έβριζε Παναγίες και Χριστούς, που έβγαζε τα σακάκια. Τα θυμόμουν και κάθε φορά που ατσάλωνε το πρόσωπό του κάθε φορά που ακουγόταν αυτό το χυδαίο σύνθημα, ξέρετε...
Ερώτηση, ως δημοσιογράφος, του' χα απευθύνει μια φορά μόνο. Σ' ένα ματς του Ολυμπιακού με το Παγκράτι στο Μετς. Το πήρε ο Ολυμπιακός εύκολα, μάλιστα ο Ζάρκο που είχε για ψωμοτύρι τους 30-35 είχε μείνει θυμάμαι κάτω από 20, με ελάχιστες τότε προσπάθειες σε σχέση με το αριθμό που έπαιρνε συνήθως. «Ήταν εντολή σας να παίξει ο Ολυμπιακός έτσι ή βγήκε από το παιχνίδι;» ρώτησα. Χαμογέλασε και μετά σοβάρεψε. «Ο Ολυμπιακός έπαιξε όπως έπρεπε να παίξει», απάντησε και με κάρφωσε με το βλέμμα.
Δεν επέμεινα. Φεύγοντας από το πηγαδάκι, όταν έκλεισαν οι κάμερες, με έπιασε από το χέρι. «Γιατί το ρώτησες αυτό;» Να, είδα ότι πήρε λίγα σουτ ο Πάσπαλιε, του είπα, και μου έκανε εντύπωση. «Τη διαφορά τη μεγάλη δεν την είδες»; ΟΚ, αφού ήθελε εξήγηση, πήρα θάρρος να απαντήσω. Και με τον Άρη νικούσατε με 50-60 πόντους κι ο Γκάλης έκανε πάντα τα περισσότερα σουτ. «Ξέχνα τα αυτά. Άλλη ομάδα, άλλοι παίκτες. Εδώ παίζουνε όλοι. Θέλουμε να παίζουνε όλοι. Και να βάζουν όλοι». Του λέω, αυτό να το γράψω; «Πού δουλεύεις;» Στον «ΦΙΛΑΘΛΟ». «Α, στον Μανουσέλη; Πες του να με πάρει τηλέφωνο κι αυτός θα σου πει αν μπορείς να το γράψεις»!
Με έπαιζε. Και πάλι, δεν επέμεινα. Ήμουνα κότα, δεν το έγραψα. Είπα το περιστατικό στον Μανώλη κι αυτός γέλασε, θυμάμαι, τόσο πολύ που κόντεψε να πέσει από την καρέκλα.
Να' ναι καλά εκεί που βρέθηκε. Να' ναι καλύτερα απ' ό,τι του φύλαγαν τα στερνά του. Δεν άξιζαν σε τέτοιον άνθρωπο. Έκανε πολλά καλά. Πάρα πολλά. Πάρα πάρα πολλά. Τα οποία δεν θα μαθευτούν ποτέ. Διότι ο ίδιος δεν ήθελε να μαθαίνονται. Ήταν ο όρος που έβαζε για να τα κάνει.
Μια υπόκλιση και ένα τεράστιο «κουράγιο» στους δικούς του.΄
Αργύρης Παγαρτάνης
(Από το fb)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.